Parlamentin “Lusavor Hayastan” fraksiyasının üzvü Taron Simonyan deyir ki, “indi həll etməli olduğumuz bir məsələ var – hərbi əsirlərin və həbs olunan mülki şəxslərin geri qaytarılması məsələsi. Başqa bir məsələni belə müzakirə etməməliyik”.
Bu yanaşma hazırda Ermənistanda çoxları tərəfindən paylaşılır və bu bəşəri baxımdan təbiidir.
Bakı erməni əsirləri təxribatçı-terrorçu hesab edərək qaytarmır. Hal-hazırda əsirlikdə olan ermənilərin əksəriyyəti, Hadrutdakı rus sülhməramlılarının iştirakı ilə, noyabrın həm 9-da və həm 10-da olan bəyannamədən sonra ,o cümlədən rus sülhməramlılarının iştirakıyla.
Onlar bu amillədir Bakı öz yanaşmasını AİHM-də rus tərəfinin razılığı olduğunu da qeyd edib.
Aydın məsələdir ki, əsir məsələsi Bakı və Moskva üçün təkcə Ermənistana qarşı deyil, həll olunmamış məsələlərə, xüsusən də sülhməramlıların mandatına aydınlıq gətirmək üçün təzyiq və şantaj üçün əlverişli bir rıçaqdır.
Kreml mütəxəssisləri onsuz da bu barədə açıq danışırlar.
Bu fonda, məhkumlar məsələsini yeganə gündəliyə çevirmək və digər məsələləri müzakirə etməmək, beynəlxalq təşkilatlarla işləmək üçün erməni yanaşması nə qədər effektivdir?
Əlbətdə onlar lazımdır, amma eyni Taron Simonyanın dediyi kimi beynəlxalq strukturlar Bakının mövqeyinə təsir göstərə bilmir.
Bu vəziyyətdə, Ermənistan parlamentinin qarşısında çox şey var ki, bu da hökumətin kukla teatrı şəraitində Artsaxın tanınması, deokupasiya və deportasiya olunanların geri qaytarılması, üçtərəfli bəyannamənin qanuniliyi, 1921-ci ildə Rusiya-Türkiyə müqaviləsi və çoxsaylı digər məsələlər ətrafında olanlardır ki,bunlar da Moskva ilə Bakının bu qədər ehtiyatlandığı bir çox digər məsələlərdir.
Ermənistanın rus dilində və təəssüf ki, erməni media məkanında uğurla alçaldılan və susdurulan bir çox kozır var. Problemlər, ittihamlar və məsuliyyətlər düzgün istiqamətdə və mübahisələrlə qoyularsa, məhkumlar və istənilən məsələ həll edilə bilər.
Üçtərəfli bir bəyanat belə müəlliflərinə qarşı çevrilə bilər, yalnız öz potensial və imkanlarınızı dərk edib istifadə etməlisiniz.
