“İllər öncə ermənilərin Naxicevandan təmizlənməsi siyasətinə toxunaraarkən bir məqalə yazmədım sərlöhvəsini “yaralar qoy qaysaqlanmasın” adlandırmışdım.
Mənası mahiyyətcə bundan ibarət idi: elə ki yara qaysaq bağlayır, vətənin itirilən torpağını necə qaytaracağımız barədə düşünmürük. Sadəcə itirilən ərazilərin həsrətini çəkməyə, onun üçün darıxmağa başlayırıq və ona tələm-tələsik “tarixi” ad veririk.
Bakıda yeni açılan”qənimət parkı” mənə bir daha təkrarən “bəli, qoy yara qaysaqlanmasın… qoy inildəsin” deməyi məcbur edir.
Əks təqdirdə Artsaxın itirilən 75%- də itirmiş tarixə çevirəcəyik.
İndi mötərizələri açaraq bir az uzaqdan gəlim.Vaxtıyla Yerevanda yaşayan Tsğnaya (Naxçıvan kəndlərindən) qayıtmağın təşkilatçılarından olan Hamlet Qriqoryan bir dəfə bu əhvalatı mənə danışdı.
1988-ci il noyabrın 23-də Tsana kənd sakinlərini öz doğma kəndlərindən qovuldular.
1989-cu il yanvarın 28-də Tsqhnədən 46 tsğnalılar kəndə qayıtdı. Bakının “Kommunist” qəzetində dərc olunan Bizim taleyimiz və torpağımız ümumidir” dərcdə Azərinformun müxbiri qeyd edib “Artıq 35 ailə evlərinə qayıdıb…
Partiyanın Ordubad rayonunun 1-ci kartibi Ş. Ələsgərov deyib: “Bizim rayonumuzun işçiləri qətiliklə azərbaycanlılar və ermənilər arasındakı bütün təhqirlərin unudulacağına inanırlar.
Əgər geri dönəcəklərinə şübhə edərlərsə əlbəttə ki, cavab verəcəyəm: geri qayıdın, siz burada xatırlanırsınız və sizi gözləyirik…”
