Son həftələrdə Türkiyə və Ermənistanın ilk dəfə münasibətləri normallaşdırmağa çalışdığına dair açıqlamalar ən azı müəyyən barışıq ümidini yaradıb. Aydın səbəblərə görə, uğur şansları ilə bağlı böyük şübhə var, lakin hər bir ölkə üçün xüsusi nümayəndələrin təyin edilməsi, görünür, müəyyən irəliləyişləri deməkdir, Neil Houern Arab Weekly-dəki məqaləsində yazır.
“Amma, hətta Yerevan və Ankaranın əsrlər boyu davam edən qarşılıqlı ittihamlarından daha çox o prosesi poza biləcək başqa bir xarici amil də var. Bakı Ermənistanla Türkiyə arasında dayanır.
Prezident Rəcəb Tayyib Ərdoğana yaxın olan bir sıra türk rəsmiləri Türkiyənin Ermənistanla münasibətləri normallaşdırmağa hazır olduğunu bəyan ediblər, Yerevanda isə baş nazir Nikol Paşinyan və başqaları Ermənistanın ilkin şərt olmadan həll etməyə hazır olması ilə bağlı çoxdankı mövqeyini bir daha təsdiqləyiblər.
Görünürdü ki, məsələ irəliləməyə hazırdır, lakin irəliləyiş üçün bütün ümidlərin dayanacağı açıqlanmayan bir şərtlə. Ümumiyyətlə, Türkiyə Azərbaycana nə dərəcədə tabe olmaq istəyəcək?.
Bakı əvvəllər də bu prosesi əngəlləyirdi. 2008-ci ildə Yerevan və Ankara Azərbaycanın Türkiyəyə təzyiqləri uğursuzluğa düçar olana qədər sərhədlərin açılması ilə bağlı bir sıra danışıqlara başladılar. Amma bu dəfə Türkiyə hətta Bakının qoyduğu məhdudiyyətlərə zidd olaraq Ermənistanla münasibətlərə girməyəcəyini açıq şəkildə bəyan edir”.
