Ermənistan rəsmilərinin son bəyanatlarına əsasən, Yerevanda Türkiyə ilə münasibətlərin normallaşması prosesi ilə bağlı müəyyən məyusluq yaranıb.
Qara dəniz-Xəzər regionunun Siyasi və Sosial Tədqiqatlar İnstitutunun direktoru, Rusiya Elmlər Akademiyasının baş elmi işçisi, türkoloq Viktor Nadein-Raevski jurnalistlə söhbətində oxşar fikr bildirib.
“Prosesin ilkin mərhələsində Ermənistanda 44 günlük müharibənin nəticəsi ilə bağlı illüziyalar var idi, ona görə əsas ilkin şərt – ərazilərin Azərbaycana qaytarılması aradan qalxdıqdan sonra Türkiyə blokadanın açılmasına gedəcək.
Yerevan ümid edirdi ki, Ankara ilə münasibətlərin tənzimlənməsi Bakının ona təsirini zəiflətməyə imkan verəcək.
Bununla belə, Ankarada və Bakıda, türkoloqun fikrincə, onlar öz strateji hesablamalarını rəhbər tuturlar və bu çərçivədə Ermənistanla sərhədlərin açılması prosesini nizamlanma prosesinin ümumi tortunda gilas kimi saxlayırlar.
Çünki onlar çox gözəl başa düşürlər ki, sərhədi açmaqla dərhal bundan sonra Artsaxın statusu və Ermənistan ərazisindən keçən kommunikasiyalar ilə bağlı müsbət həllini tapmayacaqlar.
Üstəlik, Nadein-Raevskinin fikrincə, Türkiyənin Ermənistanın blokadasını davam etdirməsi üçün heç bir tutarlı səbəbi yoxdur.
Bu mənada, onun fikrincə, Ankara bu məsələdə Bakının siyasətinin bir növ girovudur.
Dağlıq Qarabağın statusu məsələsini Azərbaycanın xeyrinə həll etməyə və Ermənistan ərazisindən Naxicevana dəhliz əldə etməyə yönəlmiş siyasətdir.
Türkiyənin hazırkı siyasətini şərh edən türkoloq bunu milli maraqlara yönəlmiş siyasət kimi qiymətləndirib. NATO-nun sadiq müttəfiqi olan və bunu hər zaman göstərməyə çalışan Rəcəb Erdoğan isə, əksinə, Vaşinqtonun qoyduğu bütün sərhədləri dəfələrlə aşmaqdadır.
Türkiyə isə Erdoğan dövründə daha fəal, həm Qərbə, həm də Şərqə yönəlmiş siyasət yürütməyə başladı. Ankaranın Vaşinqtonu günahlandırdığı 2016-cı il dövlət çevrilişinə cəhd buna böyük töhfə verdi.
“Bu gün Türkiyənin xarici siyasətində açıq şəkildə ifadə olunan üç vurğu var. İlk növbədə, bütün türk xalqlarını vahid Turan dövlətində birləşdirmək üçün pantürkist hisslərin qızışdırılmasıdır.
İkincisi, neo-osmanlılıq Türkiyənin siyasi fəaliyyətinin artması ilə ifadə olunur. Osmanlı İmperiyasının tərkibində olan ölkələrdə təsiridir. Və nəhayət, geosiyasi təsiridir ki, o da dini amil, islamçılıq vasitəsilə güclənmədir” – deyərək türkoloq yekunlaşdırıb.
