“The Guardian” yazır ki, Hovik Asmaryan hər dəfə yemək yeyəndə kartof yeyir.
Onun doğma şəhəri olan Stepanakertdə barter sistemi yarandı. “Bağımızda meyvə ağacımız var. Qonşularıma meyvə verirəm, onlar da bizə yerkökü verirlər” dedi.
“Asmaryan Dağlıq Qarabağda, Cənubi Qafqazda, 120 minə yaxın etnik erməninin yaşadığı Azərbaycanın erməni anklavında yaşayır. Əsas ərzaq, dərman və yanacağın çatdırılması Ermənistanın paytaxtı Yerevandan Laçın dəhlizi ilə gətirilən yük maşınları ilə həyata keçirilirdi. Qohumlar da eyni yolla gəlirdilər.
Ötən ilin dekabrında Azərbaycan yolu bağladı və faktiki olaraq yerli erməni əhalisini mühasirəyə aldı. Qırmızı Xaç avtomobillərinin keçməsinə icazə verildi, xəstələr çıxarıldı. Amma apreldə Bakı yeni keçid məntəqəsi yaradıb və iyunun 14-də beynəlxalq sərhədi keçən Hakari körpüsündə ermənilərlə toqquşmadan sonra yolu tamamilə bağlayıblar.
Nəticədə, Dağlıq Qarabağda kəskin ərzaq qıtlığı yaşanır”, – məqalədə deyilir.
Yemək kifayət deyil. Beynəlxalq Qırmızı Xaç Komitəsinin məlumatına görə, həmçinin dərman, gigiyena vasitələri və körpə süni qida çatışmazlığı var. Supermarketlər boşdur. Yanacaq çatışmazlığı səbəbindən şəhər avtobuslarının hərəkəti dayanıb. Artıq şəhərdə pik saat yoxdur. Müəllif Luke Harding qeyd edir ki, bir çox bölgə su və elektriksiz qalıb.
Sakinlər deyir ki, Bakının planı açıq-aşkar onları acından öldürməkdir ki, bir gün yol yenidən açılsa, onlar getsinler. Onların fikrincə, bu, aclığın klassik silah kimi istifadə edildiyi yavaş hərəkətli soyqırımıdır”.
Asmaryan deyir ki, “Bizim qızılımız, qaz və neftimiz yoxdur ki, Qərb və Şərq maraqlansın. Dünya insan haqlarından danışmağı sevir. Amma eyni zibildir. Bu qədər açıq danışdığım üçün üzr istəyirəm. Axı biz də insanıq”.
