Azərbaycan cəmiyyəti, paralel olaraq yeni təxribata hazırlaşarkən erməni tərəfindən hansı sülhü gözləyir?
Azərbaycanda nə Əliyevin seçkiləri zamanı, nə də ondan sonra heç bir sürpriz baş verməyib. Hamısı gözlənildiyi kimi keçirilib: saxtalaşdırmalar, internetin kəsilməsi, yerli müşahidəçilərə qarşı güc tətbiqi, karusellər, təkrar səsvermələr…
Təbii ki, Əliyevi səmimi şəkildə dəstəkləyən “mötəbər” müşahidəçilər yuxarıda qeyd edilənlərin heç birini görməyiblər.
Sual yaranır, diktatora, əslində, ümumiyyətlə, bunu saxtalaşdırmaq nəyə lazım idi? Bu olmasaydı, o, 77% gəlmə ilə bəlkə də 92% yox, deyək ki, 60% gəlmə ilə 75% səs toplaya bilərdi. Və o, əlbəttə ki, bu səviyyədə, xüsusən də Artsaxdakı terror müharibəsi və etnik təmizləmədən sonra real dəstəyə malikdir. Yaxşı, bəs fərq nədir?
Birincisi, komsomolçular güləcəklər. Bu dairələrdə 80%-dən az toplamaq pis formadır.
İkincisi, nümayiş etdirmək lazımdır ki, o, hər şeyə nəzarət edir. Ən azı bəzi müxalifət jurnalistlərinin kütləvi həbsləri də bu silsilədəndir. Daha az gəlmə və 80%-dən az səslə belə bir mənzərəni çəkmək daha çətindir.
Üçüncüsü, öz cəmiyyətinə “yeni reallıqlarda” da onun naminə olduğunu sübut etmək və bununla da gələcək qərarlar və hərəkətlər üçün məsuliyyəti onlarla bölüşmək.
Digər bir sual da var: bu seçkilərin nəticələri nə deməkdir? Burada təsvir daha aydın görünür, baxmayaraq ki, bu heç də asanlaşdırmır. Küçələrdə kortəbii (yaxud tam da deyil) şənliklər göstərir ki, azərbaycanlıların əksəriyyəti öz liderinin kursunu, yəni ermənifobiya, təxribat, tarixi yenidən yazmağı dəstəkləyir və avtokratiyadan danışmağa isə ehtiyac yoxdur.
Bütün bunlar sülh gündəmini çox böyük sual altına alır. Azərbaycan cəmiyyəti, paralel olaraq yeni təxribata hazırlaşarkən erməni tərəfindən hansı sülhü gözləyir?
