Əliyev azərbaycanlı “köçkünlər” arasında 2020-ci ildə 44 günlük Artsax müharibəsi zamanı işğal olunmuş Dağlıq Qarabağ ərazisinə qayıtmaq istəyi yaratmağa çalışır.
Lakin, bu ərazilərə qoyulan böyük maliyyə investisiyalara baxmayaraq, birinci Qarabağ müharibəsi azərbaycanlılarının nəsilləri ora qayıtmağa tələsmirlər.
Bunun səbəbi odur ki, “köçkün” olmayan bu nəsil Bakı və Azərbaycanın digər rayonlarında doğulub. Bu gün minlərlə gənc qohum, dost və həmkarının həyatının hesabına, niyə babalarının keçmişinə ehtiyacları var?
Hakimiyyətin erməni xalqına qarşı nifrət səpməyə davam etməsinə və yeni hərbi bəyanatlara baxmayaraq, bu hekayəni tez unutmaq istəyirlər.
44 günlük müharibədə iştirak edən Azərbaycan əsgərləri 90-cı illərdə və ya daha əvvəl doğulmuşdular və valideynlərinin və babalarının söylədikləri hekayələrdən başqa, tərk etmək məcburiyyətində qalan ermənilərdən fərqli olaraq Şuşi və ya başqa bir şəhərlə əlaqələri yoxdur.
Əliyev minlərlə insanın həyatını qurban verdi, eyni sayda dinc erməni sakini qaçqın oldu, ancaq çətinliklər bununla bitmir. Minlərlə azərbaycanlı Bakıda və ya doğulduqları, böyüdükləri və yaşadıqları digər şəhərlərdəki evlərini tərk etməli və işğal altındakı ərazilərdə yaşamağa gəlməlidirlər.
Sadə Azərbaycan xalqı bunların əraziləri olmadığını yaxşı bilir. Oralarda evləri yoxdur, onları bu yerlərlə bağlayan heç bir şey yoxdur və təbii olaraq heç kim könüllü olaraq ora yaşamaq üçün köçməz.
